دردسر قربون صدقه !

خونه ی خاله جان فخرالملوک که همانا خاله ی مامان شمس الملوک هم باشن تو کوچه ی سلسبیله .از وقتی که شوهرشون به رحمت خدا رفته درِ اون خونه خوشبختانه یا متأسفانه بسته شده ! البته نه به این معنا که کسی رفت و آمد نمی کنه ،بلکه دیگه مثل قدیما نیست و در خونه شون از نظر فیزیکی بسته شده .آخه شوهر ایشون علاقه ی زیادی به رفت و آمد و مهمانی دادن داشت ، این علاقه کم کم در خاله جان عزیز هم رسوخ کرد . طوری که به مرور زمان خونه شون تبدیل به کاروانسرا شد . از سرتاسر ایران که هیچ از همه جای دنیا براشون مهمون می اومد و مهمونای مقیم خارج هم همراهشون چند تا توریست می بردن و در حال حاضر فیلم و عکس خونه شون تو سایت های گردشگری پیدا میشه ! یکی از جاذبه های توریستی خونه ی اونا درخت بزرگ توت وسط آشپزخونه بود که تنه ی اون داخل آشپزخونه و شاخ و برگ اون خارج از سقف و در هوای آزاد قرار داشت . دلیل پیدایش این درخت هم این بود که روزی می رسه که خاله جان اینا ، احساس می کنن آشپزخونه شون کوچکه و باید گسترشش بدن . از طرفی مجبور بودن فضایی از حیاط رو اشغال کنن . در نتیجه درخت مزبور در طرح قرار می گرفت و اونا هم خیلی راحت به ساخت و ساز ادامه داده و به این ترتیب تنه ی درخت در داخل ساختمان قرار گرفت و در آشپزخونه آبیاری می شد !

خلاصه این که در این خونه همیشه باز بود ، چیزی حدود چهل سال ! حتی شبها هم نمی بستنش . بعد از گذشت این همه سال یک درخت انار بزرگ جلوی در خونه سبز شده بود که البته روزی نهالکی بوده و درختچه ای ، و بمرور زمان تبدیل به درخت بزرگی شده بود و دری که سالها باز مونده بود زنگ زده بود ، بالاخره هم درها رو از لولا درآوردن و خودشونو راحت کردن !

اون خونه علاوه بر مسافرخونه بودن ، پاتوق مشتری های ثابتی مثل احمد شاه هم بود . بنده ی خدا آدم ساده دل و با محبتی بود ، البته هست . چون الحمدالله صحیح و سالم دوران نود سالگی رو طی میکنه . فقط مثل قدیما زیاد از خونه بیرون نمیاد.این بنده خدا گویا در بچگی از روی اسب افتاده و مشکلی عارضش شده بود. این اسم رو هم خودش انتخاب کرده بود . او یکی از مشتری های پر و پا قرص اون خونه بشمار می رفت و میدونست که همیشه چای و قلیونش تو اون خونه براهه .

بچه ها ازش می ترسیدن .در حالیکه دلیلی برای ترس وجود نداشت .او بسیار مهربون بود و عیب بزرگش این بود که مرتب قربون صدقه ی اطرافیان و مهمونهای خاله جان می رفت و وِرد زبونش شده بود : قربونت بشم ! جگرت بشم ! نفست بشم ! دَردات تو سرم ! خلاصه ،یه چی میگم یه چی می شنوین ! قربون صدقه هاش در حد افراط بود و مرتب برای آدمای دور و برش لبخند می زد و بوسه می فرستاد و در اطرافیان احساس ناامنی بوجود می آورد .این رفتار به حدی در اون شدید بود که همه رو عصبی می کرد .

یکروز شوهر خاله ی شمس الملوک که آدم شوخ طبعیه به خانمش گفت : ما باید بفهمیم چرا این بنده خدا اینقدر قربون صدقه ی ما میره ، حتمأ انتظار داره ما هم جوابی بهش بدیم .اما چه جوابی ؟ شاید واقعأ باید چیزی بگیم ، حرفی بزنیم . ما همش می خندیم و نگاش می کنیم ، اونم مرتب این الفاظ تکراری و خسته کننده  رو تکرار می کنه !
بالاخره یکی از روزها که شوهرخاله ی شمس الملوک با احمدشاه رو در رو میشه بدون مقدمه شروع می کنه عین خودش قربون صدقه ی اون رفتن که: قربونت بشم ! جگرت بشم ! نفست بشم ! و لبخند زدن های پشت هم . که یکدفعه گل از گل طرف میشکفه ، انگار به هدفش رسیده ! لبخند زنان رو می کنه به شوهر خاله ی شمس الملوک و در حالیکه دستش رو روی سینه اش گذاشته بوده میگه : " مرسی مرسی ! مرسی مرسی ! "

و به این ترتیب این مشکل برای اطرافیان حل شد و از دست این قربون صدقه ها راحت شدن ! از اون به بعد هرکی به اون می رسید برای قربون صدقه پیشقدم می شد و یک " مرسی مرسی " دریافت می کرد و ماجرا ختم به خیر میشد !!!