مهرگان !

روزی آگه شوی از حال دلم ای صیاد ...که به کُنج قفسم نیست به جز مُشت پری 

این شعری بود که بابا ، وقتی به قول امروزیا تریپ افسردگی می زدن می خوندن . بابا خیلی رقیق القلب بودن و تا می تونستن با توسل به دیکتاتوری، بین ما و خودشون ، پرده ای می کشیدن تا مبادا بواسطه ی بی ظرفیتی ما بچه های قد و نیم قد ،دیوار شیشه ای احترام فرو بریزه ! اما گاهی پاییز که میشد ، می رفتن تو فاز غم زدگی و دیگه اون پرده می رفت کنار و چهره ی واقعی پدر با اون قلب بسیار بسیار رئوف پیدا میشد و هر کدوم از ما بچه ها به نوعی ، همچین بفهمی نفهمی ،تا اونجا که از دستش بر می اومد ، کوتاهی نکرده و چِنگی ( نوکی ) به بال خودش می زد ! ( یعنی حالی به هولی به قول بچه های امروز ! )
ما اصلأ دلمون نمی خواست بابا رو گرفته ببینیم ولی چون این ماجرا به نفع ما تموم میشد همچین بدمون هم نمی اومد و پاییز یرای ما حقیقتأ با " مهرگان  ! " شروع میشد . معمولأ در این فصل عمه جان که روانشناس بزرگی بودن توسط مامان دعوت میشدن ! از اونجا که ایشون خانم بسیار بسیار فهمیده و دانایی بودن ، به قول قدیمیا رگ خواب بابا رو در دست داشتن، بواسطه ی حضور ایشون فضای خونه شاعرانه و رویایی میشد . و مامان هم که آدمی منطقی هستن ، خواهر و برادر احساساتی و شاعرمآب رو به حال خودشون رها می کردن و به مذاکرات تلفنی و حضوری شون با خاله جانها و دخترخاله ها می پرداختن !!!
 این عمه جان ما خیلی آپ تودیت بودن و همه ی بچه ها و جوونا رو تحویل می گرفتن . اطلاعات عمومی شون هم خیلی بالا بود.جواب سوالات همه ی مسابقه های رادیو و تلویزیون رو بلد بودن . اسم همه ی دانشمندها و مخترعین رو می دونستن . بر و بچه ها عاشق عمه جان بودن ، چرا که همیشه به مادر و پدرها نصیحت می کردن که مراعات حال بچه ها رو بکنن و ما هم طبیعیه که چاکر و مخلصشون بودیم !

عمه جان وقتی خونه ی ما می اومدن، کمتر روی مبل یا صندلی مینشستن . عادت داشتن ،روی زمین ،بغل تلویزیون بشینن نه روبروی اون و خیلی ملایم خودشونو به جلو و عقب تکون می دادن . در حالیکه تسبیح دستشون بود ،یکوری مینشستن و سرشون رو برای دیدن تلویزیون طوری خم می کردن که موهای نقره ایشون که با یک خط فرق ظریف باز شده بود، با کتفشون مماس می شد و از همیشه دوست داشتنی تر می شدن .

عمه جان تلویزیون تماشا می کردن اما تو این دنیا نبودن . معلوم نبود کجاها سیر می کنن ..... نگاهشون به تلویزیون بود اما دلشون ..... فقط خدا می دونست .
 تسبیح تو دستشون می چرخید و می چرخید ، شاید در روز هزار بار . تسبیح هی دور می زد و دور می زد و صلوات های عمه جان رو حساب می کرد .
گاهی هم دلشون از رنج و غم زندگی می گرفت و از غصه می ترکید . طاقتشون تموم می شد و گریه امونشون رو می برید . به زندگی لعنت می فرستادن و روزگار رو نفرین می کردن . من هرگز دوست نداشتم گریه های این زن پر صلابت رو ببینم . این طور مواقع ،از دنیا و نامردیهاش بدم می اومد . دعا می کردم هیچوقت پیر نشم.

*

وقتی عمه جان می اومدن خونمون ، با بابا می نشستن و خاطرات گذشته رو مرور می کردن . گاهی با لبخند ، گاهی با افسوس . گاهی هم قطره اشکی .....
من که بچه بودم خیلی خنده ام می گرفت ، نه فقط بچگی بلکه تا دور و بر بیست سالگی ، کلی با مشاهده ی این صحنه ها کیف می کردم و حسابی می خندیدم . حتی برای خودشون هم تعریف می کردم و اداشونو در می آوردم . بابا هم می گفتن : شیر که پیر میشه ، بازیچه ی شغال میشه ! "
خلاصه ،بابا تو این حالت مرتب می خوندن : روزی آگه شوی از حال دلم ....، اما اینجاش خنده دار بود که بابا ، از سر حوصله و با آرامش ، این شعر رو می خوندن ، اونم نه یک بار ، نه دو بار ، بلکه چندین مرتبه ، که : وقتی آگه شوی از حال دلم ای صیاد ........ که به کُنج قفسم نیست به جز ... و به اینجا که می رسیدن، عمه جان که هم حوصله شون سر رفته بود و از طرفی هم می خواستن همراهی کرده باشن ، همونطور که دونه های  تسبیح رو می چرخوندن و رد می کردن به جای ذکر، تند تند می گفتن : مُشت پری ، مُشت پری ! مُشت پری ، مُشت پری !!!
و ما بچه ها که از شدت خنده در حال انفجار بودیم ، از ترس بهم خوردن فضای شاعرانه ی اونجا ، پا می شدیم و دِ در رو !

_________________________

با اجازه ی پدر مهربانم که همیشه شادی ما را می خواستند .