خونه تکونی (قسمت آخر )

بعد از ظهر بود که نوبت به اتاق پسرم رسید و طرف داشت یالای درو دستمال می کشید که در محکم بسته شد و هر کاری کرد نتونست بازش کنه .بنده خدا از صبح از بس حرص خورده بود و در انرژی منفیش غوطه ور بود ، خدا هم براش ماجرا می رسوند! خلاصه اینقدر تلاش کرد و خودشو به در کوبید تا درِ اتاق کیپ کیپ شد و ایراد پیدا کرد طوری که از بیرون هم باز نمی شد.  

بیچاره تواتاق گیر کرده بود و مرتب با اون لهجه ی کُردی فریاد می زد :کمــــــــــک ! کمــــــــــک !   خـــــــــــــــــــــــــــــــانِم جااااااااااااااااااااااااااااان  بیاین نجاتم بدین ! ایـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی داد ! ایـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی  بیداد ! کمــــــــــک !کمــــــــــک !  ای خــــــــــــــــــــــــدا ! این چه شانسیه ؟ خدایا ما امروز چه گناهی به درگاه تو کرده بودیم ؟ اون از کله ی بدبختم که لِه شد اینم از زندونی شدنمون ! و مرتب نق می زد و نق می زد ! من و دخترم ،اول شوکه شده بودیم و نمی تونستیم تصمیم بگیریم چکار کنیم. فقط دیوانه وار می خندیدیم .اون هم یکسره نق می زد و داد و بیداد می کرد که : روزم گذشت . وقتم تلف شد ! یه کاری بکنین ! ما دیگه واقعا ترسیده بودیم . اما بعد از مدتی که دیدیم نق زدن های اون تموم شدنی نیست ، تصمیم گرفتیم ریلکس باشیم تا بتونیم تصمیم عاقلانه ای برای نجات اون بیچاره بگیریم . کارگره داد می زد : حداقل یه پیچ گوشتیی چیزی بندازین به جون دستگیره ! اما مسئله این بود که جعبه ابزار توی کمد دیواری همون اتاقی بود که این بنده خدا گیر کرده بود . اما کجا ؟ این دیگه واقعأ بدشانسی خودش بود . تصور کنین ، کمد دیواری از سه قسمت تشکیل شده بود . قسمت وسط ثابت بود و درهای چپ و راست باز و بسته می شدن. جعبه ابزار در طبقه ی پایین سمت راست کمد بود ، که از شانس بدش قفلش خراب بود و با اینکه کلید روش بود از بیرون باز نمی شد و پسرم برای باز کردنش از تکنیک خاصی استفاده می کرد . به این ترتیب که درِ سمت چپ کمد رو باز می کرد بعد تا می تونست مثل کرم خاکی کش می اومد تا دستش از قسمت ثابت وسط کمد رد شه ، بعد کمی قفلِ سمت راست رو از داخل با قِلِقی که خودش فقط بلد بود دستکاری می کرد و پس از اون یک مشت از داخل به در می کوبید و بعد از همه ی این عملیات در باز می شد ! حالا کی جرأت داشت این قضیه رو به طرف بگه و تازه به فرض هم که بگه چطور حالیش کنه ! و این مشکل ترین قسمت مسئله بود. طرف همینطور داد می زد و کمک می خواست . حسابی اعصابمونو به هم ریخته بود .تنها راهی که مونده بود این بود که زنگ بزنیم تا همسر گرامی بیاد و نجاتش بده . که اونم وقتی باهاش تماس گرفتیم با خونسردی هر چه نمام تر ،گفت من وسط جلسه ام و نمی تونم بیام . زنگ بزنین به 125 ! آخه ایشون همیشه عقیده داشت که این بابا ، تنها مردیه که اینقدر کم طاقته و عین بعضی از خانمها مرتب نق می زنه و جیق جیق میکنه !
بالاخره من تصمیم خودمو گرفتم و تنها راه حلِ بیرون اومدنش رو که همانا رسیدن به جعبه ابزار بود بهش نشون دادم و براش توضیح دادم که چطور به درِ سمت راست کمد ، راه پیدا کنه ! اونم از پشت در غرغر می کرد که این شانس منه ! ای خدا منِ بدبختو نجات بده ! من کار و زندگی دارم ..... خدااااااااااااااااااااااااااااااااااااایاااااااااااااااااااا ! چطور علاف شدیم!
وقتی دید از اینهمه غرغر و نق نق نتیجای نمی گیره تسلیم شد و تصمیم گرفت از همون تکنیک استفاده کنه ! چند ثانیه ای به سکوت گذشت .ما مثل مجسمه پشت در خشکمون زده بود و هرچی دعا بلد بودیم می خوندیم تا در کمد باز شه . دوباره صدای غرغرش بلند شد که : خدایاااااااااااااااااااااااااااااا ! شکرت ! یه قَدّم به ما ندادی حداقل !

شستشون خبر دار شد که طرف در مرحله ی " کرم خاکی " شدن گیر کرده !!!!!!!!! از یک طرف داشتیم از خنده می ترکیدیم و از طرف دیگه هی دعا می خوندیم ، تا اینکه صدای تَرَق و تروقی شنیده شد، در کمد باز شد و صدای اووووووووووووووووف جناب غرغرو به گوش رسید که نشانه ی موفقیتش بود !

بالاخره طرف به اون گنج نایاب ، یعنی جعبه ابزار دست پیدا کرد و همونطور که غر می زد و نق نق می کرد افتاد به جون دستگیره ! ما رفته بودیم تو آشپزخونه ،می خواستم یه لیوان شربت براش درست کنم . از بس خندیده بودیم اشکمون راه افتاده بود .بعد از چند دقیقه که به نظر می رسید در اتاق باز شده رفتیم سراغ طرف ، که دیدیم با اون ظاهر گِرد و تُپُل و شلوارکُردی ، که پُف کرده بود ، وسط اتاق چهار زانو نشسته ، درحالیکه خیس عرقه و کاردش می زدی خونش در نمی اومد! باور کنین کله ی کچلش سُرخ سُرخ شده بود و از هر سوراخ موی سرش یعنی از جای هر مو که ریخته بود قطره های آب زده بود بیرون ! به قول دخترم ،بنده خدا شده بود عین گوجه فرنگی شَسته که هنوز قطره های آب روشه !
اصلأ حاضر نبود حرف بزنه. شربت رو دادم دستش که طرف در حالیکه دیگه صداش در نمی اومد نالید : آب ! فقـــــــــــط آب !  آب خُنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــک !

  پایان